مجلة صور واخبار الاسبوعيه رئيس التحرير جعفر الخابوري

Saddam Husajn i zbrodnie ludobójstwa w Iraku (1)

Profesor: Abdul Hadi Maatouq Al-Hatem

Przestępstwa ludobójstwa człowieka uznawane są za poważne czyny zagrażające bezpieczeństwu i bezpieczeństwu społeczeństwa, ponieważ prowadzą do eksterminacji lub prześladowania człowieka, w całości lub w części, ze względu na jego naturę narodową, rasową, etniczną lub religijną.

Zbrodnia ludobójstwa ma na celu wymordowanie grup lub grup ludzkich różnymi sposobami.

Upadły reżim Baas dopuścił się tych zbrodni przeciwko narodowi irackiemu, a Saddam dokonywał najgorszych form ucisku i eksterminacji tych, którzy się z nim nie zgadzali. Wśród tych praktyk:

Mieszkańcy Bagien: Prowadził politykę prześladowań na tle religijnym wobec członków plemion południowego i środkowego Iraku wyznających sektę szyicką. Być może najbardziej wyraźnym tego dowodem są poważne przejawy dyskryminacji wobec nich oraz obelgi i pogarda mieszkańców południa poprzez serię artykułów opublikowanych w gazecie Al-Thawra po powstaniu Shaabani w marcu 1991 r., które zawierały te idee. Wyrazy obrazy i pogardy, zwłaszcza wobec mieszkańców bagien, którzy kwestionowali ich arabizm i irakalizm, co dostarczyło reżim z klimatem, który uderzy w miasta południa i mieszkańców bagien wszelkiego rodzaju bronią i zniszczeniem, aby unicestwić rasę ludzką i stworzyć tak zwaną (Trzecia Rzeka - Rzeka Saddama). Nie ma wątpliwości, że ci mieszkańcy mieszkają na obszarze uważanym za jeden z najstarszych regionów świata w historii, ponieważ był świadkiem pierwszych starożytnych praw, którymi są prawa babilońskie i sumeryjskie, w tym Kodeks Ur-Nammu, Labet-Isztar, Isznon i następnie Kodeks Hammurabiego.
Masakry Kurdów w Halabji w Iraku i operacje Anfal, podczas których eksterminowano dziesiątki tysięcy Kurdów. W obu zbrodniach sposób eksterminacji był taki sam. Oprócz tego ludobójstwo miało miejsce na Kurdach Faili, którzy są rozsiani po większości prowincji Iraku.
Polityka eksterminacji Saddama Husajna nie ograniczała się do jego lokalnych przeciwników, ale obejmowała także ludność cywilną sąsiednich krajów w przypadkach sporów z ich rządami, takich jak jego kilkukrotne bombardowanie rakietami gazami i bronią chemiczną na wielu obszarach irańskich miast podczas pierwszej wojny w Zatoce Perskiej, a potem podczas drugiej wojny w Zatoce Perskiej, a nawet gorszej od tego i tamtego, jest to, że Saddam nakazał operacje ludobójstwa na swoich obywatelach w południowym Iraku po swojej straszliwej klęsce z rąk w Kuwejcie. międzynarodowej koalicji, więc jego siły w drodze powrotnej do Bagdadu rozpoczęły ludobójstwo w wielu wioskach i miastach, pomiędzy Basrą a Shatt al-Arab, czyli granicą iracko-irańską na południu. Nie było żadnego wyjaśnienia tego konfrontacyjnego szaleństwa poza tym, że frustracja wynikająca z kolejnych porażek skłoniła go do szukania w domu kozła ofiarnego, na którym mógłby wyładować swój gniew.

Uderzanie w cele cywilne rakietami, samolotami lub ostrzałem artyleryjskim, jak miało to miejsce w przypadku bezpiecznych wiosek kurdyjskich oraz podczas wojny z Iranem, którą reżim rozpoczął w Iraku, a także przeciwko ludności Nadżaf, Karbala, Basra, Samawah, Diwaniyah i innych irackich miast, które powstały przeciwko reżimowi w 1991 r.
Grzebanie ludzi żywcem. Reżim prezydenta Saddama pochował żywcem setki tysięcy Kurdów, Arabów i Turkmenów w irackim Kurdystanie, w Nadżafie, Karbali, Basrze, Amarze, Samawah i innych irackich miastach. Zbrodnię tę uważa się za poważną zbrodnię wojenną przeciw narodowi irackiemu i nie może ona ulegać przedawnieniu, niezależnie od upływu czasu.

Tygodnik Risala Al-Qalam, redaktor naczelny Jaafar Al-Khabouri